اما مسئولان این نمایشگاه نیز مثل بخش اصلی جشنواره، برای این که ماجرا مثل خیلی از اتفاق‌های خوب دیگر، فراموش نشود، در اختتامیه نمایشگاه، تاریخ دوره دوم را نیز مشخص کردند؛ همان طور که در اختتامیه جشنواره موسیقی فجر هم، دبیر دوره بیست‌وچهارم معرفی شد.
علاوه بر این، نمایشگاه در همین ابتدای کار، صاحب دبیرخانه دائمی شد و میخش را تا آخر در انجمن موسیقی ایران کوبید. با این وصف می‌توان پیش‌بینی کرد که حرکت بعدی، اعلام استقلال باشد و سال آینده، نمایشگاه به صورت کاملا مستقل از جشنواره موسیقی فجر برگزار شود.
هرچند که امسال هم البته جز نامی از جشنواره و نشانی از آن بر پوسترهای تبلیغی نمایشگاه، ربط دیگری دیده نمی‌شد اما شاید نزدیکی زمانی این 2 رویداد موسیقایی، تاحدودی توانست تصویر یکپارچه‌ای از جشنواره 23 به دست دهد.
از سوی دیگر 2 هفته‌ای که گذشت، یعنی از آغاز بیست‌وسومین جشنواره موسیقی فجر تا پایان نخستین نمایشگاه موسیقی و آثار شنیداری، روزهای گرم و پررونقی برای موسیقی ایران بودند.
روزهایی که شاید کمترین کسی انتظارش را می‌کشید. جشنواره امسال، به کمک بخش پاپ، شور و حال بیشتری به نسبت دوره‌های قبل داشت، اما اقدام مسئولان ارشاد در برگزاری نمایشگاه که درست همزمان با پایان اجراها، آغاز شد، مسیر حرکت جشنواره را یک هفته دیگر هم ادامه داد و از این طریق توانست، جای خالی بزرگی را که در تمام این سال‌ها حس می‌شد، پر کند.
این جای خالی وقتی بیشتر دیده شد که در طول یک هفته برگزاری نمایشگاه، چهره‌های مختلفی در کنار یکدیگر دیده شدند و خبرهای خوشی نیز شنیده شد. از جمله این که مدیر دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرد: «سعی خواهیم کرد تا با کمک مؤسسه رسانه‌های تصویری، موسیقی‌های فاخر و آثار شنیداری را در شبکه توزیع خانوادگی وارد کنیم.»
و جالب‌تر این‌که محمدرضا لطفی و حسین علیزاده در جریان بازدید از نمایشگاه موسیقی و دیدار با یکدیگر، قول همکاری با هم را در قالب یک کنسرت مشترک دادند.
این دو هنرمند موسیقی سنتی که گویا مدت‌ها بود همدیگر را ندیده بودند، در همین نمایشگاه یکدیگر را در آغوش کشیدند و...
کاش ماجرا به همین دو هفته ختم نشود.
